Folie paroizolacyjne
paroizolacja
?izolację domu trzeba chronić nie tylko przed wpływami zewnętrznymi, ale również przed parą powstającą w pomieszczeniach. W tym celu stosuje się folię paroizolacyjną. W możliwie największym stopniu zatrzymuje ona parę wodną, aby nie przenikała do warstw wełny. Niestety nie jest to możliwe w stu procentach i zawsze część wilgoci wniknie przez folię, najwięcej w miejscach niedokładnie wykonanych połączeń lub po prostu uszkodzeń. Paroizolację stosuje się w ścianach i konstrukcji dachu domu szkieletowego, tak drewnianego, jak i stalowego. Jeśli w domu murowanym są drewniane stropy, także warto je zabezpieczyć paraizolacją. Jeżeli pomieszczenie ogrzewane od nieogrzewanego dzieli ścianka działowa (np. lekka z wypełnieniem wełną mineralną), też trzeba ją osłonić paraizolacją od strony pomieszczenia ogrzewanego.
Paroizolację wykonuje się najczęściej z polietylenu niezbrojonego o grubości 0,2 mm, choć są też dostępne folie 0,15 - 0,4 mm. Droższe, mocniejsze i bardziej odporne na rozerwania są folie z tworzywa HDPE, bo zbrojone siatką z polietylenu o wysokiej gęstości.
Są też na rynku dostępne folie wykonywane z dwóch warstw papieru budowlanego ze wzmocnieniem pomiędzy nimi, którym jest siatką poliestrowa. Tak zwane folie paroszczelne zawierają warstwę metalu, najczęściej aluminium, która odbija promieniowanie cieplne z wewnątrz domu. Folie paroizolacyjne wzmacniane włókniną są jeszcze grubsze i trwalsze. Są to folie warstwowe z polietylenu (wzmacnianego HPDE) i włókniny wiskozowo-celulozowej lub polipropylenowej grubości do 1,2 mm. Folie te mają zdolność wchłaniania części wilgoci i oddawania jej przy wyższej temperaturze. Ponieważ po zakończeniu budowy nikt ich nie może porwać, bo znajdują się wewnątrz ściany warstwowej, użycie droższych i mocniejszych folii jest rzadkie.
Z kolei folie wiatroizolacyjne mają za zadanie umożliwienie przenikania pary wodnej z domu do otoczenia. Jednak najbardziej znanym ich przeznaczeniem jest ochrona przegrody budowlanej od zewnątrz przed przewiewaniem, wnikaniem wody i wilgoci. A wszystko po to, by warstwa ocieplenia nie uległa zawilgoceniu. Folie wiatroizolacyjne stosuje się przede wszystkim w ścianach zewnętrznych ocieplonych wełną mineralną w budynkach o konstrukcji szkieletowej (drewnianej i stalowej). Jednak gdy elewacja domu szkieletowego jest wykończona tynkiem na styropianie, też trzeba założyć wiatroizolację na płytach poszycia, a potem mocować styropian do konstrukcji.
Jeżeli ściana jest murowana, ale ocieplona wełną mineralną i z oblicówką winylową lub drewnianą, również należy stosować folię wiatroizolacyjną.
Folie wiatroizolacyjne mają wysoką paroprzepuszczalność tylko w jedną stronę (w drugą znikomą), zatem bardzo ważne jest, by ułożyć ją właściwie, tak by para wodna mogła uchodzić na zewnątrz. Pomagają w tym często nadruki na foliach lub bardziej intensywny kolor ? tą stroną na zewnątrz należy mocować folię. Folie wiatroizolacyjne są to zwykle włókniny polipropylenowe lub polietylenowe. Ich grubość wynosi od 0,2 do 0,5 mm. Są mocne i odporne na uszkodzenia. Podobnie jak folie dachowe mają odporność na promienie UV 3 - 5 miesięcy.
Czasem folie wiatroizolacyjne stosuje się jako folie dachowe. Użycie w tym celu powinno być precyzyjnie opisane przez producenta. Stosowanie niewłaściwej folii może być przyczyną zawilgocenia izolacji cieplnej dachu.
