Pierwsza latarnia morska
latarnia morska na Faros - wizualizacjaRóżne źródła podają, że latarnia na wyspie Faros miała do 120 do 160m wysokości. Zbudowana była z marmur i składała się z czterech kondygnacji o coraz mniejszej średnicy. Latarnia zwieńczona była kopułą wspartą na ośmiu kolumnach. Na niej ustawiony był posąg Posejdona o wysokości około 7 m. Częste pożary i trzęsienia ziemi zrujnowały jednak wspaniałą budowlę. W roku 1153, jak podaje geograf arabski Edrifi, była ona jeszcze w użyciu, choć miała już tylko 25 m wysokości.
W roku 1303 została ostatecznie zdemolowana. Ale sława jej długo żyła w legendach marynarskich i dotarła aż do naszych czasów. Jej skrótowa nazwa - Faros, pochodząca od wyspy, na której się wznosiła ? stała się w wielu językach rzeczownikiem pospolitym, nazwą każdej latarni morskiej: łacińskie- pharus; francuskie-phare; hiszpańskie i wloskie ?faro, portugalskie ? parol. W tamtych czasach była to najwyższa budowla na Ziemi o podstawie mniejszej od jej wysokości.
Latarnię dość dokładnie opisał arabski geograf i podróżnik z XI wieku - Abu Abdallah Mohammed Edrisi. Jej wizerunek zachował się też na monetach i malowidłach. Nazwisko architekta jest znane dzięki zachowanej pod starożytnym tynkiem inskrypcji: ''Sostratus, syn Deksyfanesa, poświęcił tę budowlę bogom ocalenia, w imieniu wszystkich tych, którzy żeglują po morzach'', którą najprawdopodobniej zostawił sam budowniczy w tajemnicy przed królem.
Najstarsze latarnie morskie w zachodniej Europie, wybudowane zostały przez Rzymian w Dover w Anglii i Boulogne-sur-Mer w I wieku n.e. W tym też czasie istniały także sławne latarnie morskie w Ostii i Centum Cellae (obecnie Civita Vecchia). Wraz z upadkiem Cesarstwa Rzymskiego rozwój żeglugi uległ zahamowaniu. Spowodowało to również wygaszenie latarń na wiele stuleci. Pod koniec pierwszego tysiąclecia n.e. latarnie morskie ponownie pojawiły się na wybrzeżach.
Do najstarszych należy latarnia w Cordouan wybudowana najprawdopodobniej z polecenia Karola Wielkiego. Również na Bałtyku światło latarni morskiej, nazywanej garnkiem wulkanu, zapalono w słowiańskim Wolinie. Miało to miejsce w X wieku n.e. Od początku drugiego tysiąclecia n.e. coraz częściej światła latarń morskich wskazywały drogę żeglarzom. Wybudowano wówczas latarnie w Genui, Falsterbo, Travemunde.
Do końca XVII wieku w obszarze mórz Bałtyckiego i Północnego oraz oceanu Atlantyckiego świeciło siedem latarń morskich. Od początku XIX wieku, już na wszystkich ważnych szlakach żeglugowych widoczne były światła latarń morskich. Do połowy naszego stulecia liczba ich osiągnęła rząd kilku tysięcy.
