Europejskie autostrady-początki

?? idea dróg szybkiego ruchu przeznaczonych wyłącznie dla samochodów wywodzi się z nowojorskiego systemu Parkway, którego budowa rozpoczęła się w latach 1907?1908. W 1924 roku Benito Mussolini, włoski premier, otworzył pierwszą na świecie szosę ekspresowego ruchu tylko dla pojazdów motorowych. 130-kilometrowa trasa wiodła z Mediolanu nad jezioro Como. Nazwano ją Autostrada dei Laghi, czyli Autostradą Jezior. Droga była płatna. Na taki pomysł wpadł inżynier, projektant fragmentu drogi, Piero Puricelli. Uznał, że będzie to dobry sposób pokrycia kosztów budowy. Dopiero po jakimś czasie autostrada została podzielona na pasy ruchu. Sukces tej włoskiej autostrady skłonił decydentów Republiki Weimarskiej do zaplanowania sieci tras szybkiego ruchu. Zajmowała się tym organizacja zwana w skrócie STUFA. Arend Vosselman w niemieckojęzycznym studium badawczym Reichs-Autobahn: Schonheit ? Nature ? Technik (Autostrady w Rzeszy: piękno, natura, technologia) napisał: ?W Niemczech roku 1924 sieć dróg znajdowała się w stanie chaosu, a władze poszczególnych prowincji odpowiadały za swoje drogi. Centralny zarząd dróg był bezsilny, a zatem i bezużyteczny. Coraz większy i szybszy ruch motorowy na drogach oznaczał konieczność budowy nowych szos wedle ujednoliconego planu?. STUFA zaplanowała w 1926 roku stworzenie sieci dróg o łącznej długości 22,5 tysiąca kilometrów. We współczesnych Niemczech sieć szybkich dróg ma w sumie około połowę tej długości. Początkowo szosy miały być finansowane z opłat za korzystanie z dróg oraz z przychodów z restauracji na postojach i stacji benzynowych. Później jednak niemieckie prawo zakazało pobierania ?myt?. Wielki kryzys, który zaczął się w 1929 roku, ograniczył budowę do 20-kilometrowego odcinka z Bonn do Kolonii. Aby zapewnić więcej miejsc pracy, używano mniej maszyn. Słowa Autobahn użył po raz pierwszy w 1928 roku rzecznik prasowy konsorcjum zarządzającego budową autostrady ? Kurt Kaftan. W 1931 roku obradowała w Genewie I Międzynarodowa Konferencja ds. Autostrad, podczas której rozważano koncepcję budowy ogólnoeuropejskiego systemu superautostrad, mając na względzie dwa zasadnicze cele: stworzenie miejsc pracy i promowanie przyjaznych relacji pomiędzy krajami. Od 1933 do grudnia 1938 roku naziści wybudowali główne autostrady III Rzeszy (3000 km), a od 1941 finansowali, zgodnie z założeniami ?nowego ładu?, system dróg szybkiego ruchu na całym kontynencie. Celem było połączenie opanowanego przez nazistów zachodnioeuropejskiego wybrzeża Atlantyku z Uralem. W amerykańskim ilustrowanym czasopiśmie ?Life? z 1938 roku można było przeczytać: ?(?) niemiecka armia przemierza kraj po najwspanialszej na świecie sieci dróg, Reichsautobahnen (?) składających się z podwójnych 25-stopowych pasm, przedzielonych 16-stopowym (5m) pasem trawy, bez skrzyżowań czy przejść dla pieszych. Na każdym z pasm mieszczą się obok siebie cztery auta. Nie ma ograniczenia prędkości; niemieccy bezrobotni ukończyli dotąd budowę 600 mil takich dróg. Wiodą one prosto ku granicom z Austrią, Czechosłowacją, Polską, Francą, Belgią, Holandią oraz nad Bałtyk. W razie następnej wojny światowej Niemcy znowu będą walczyć, korzystając z wewnętrznych linii zaopatrzeniowych, będą także mieli możliwość szybkiego przerzucania armii z frontu na front?. Źródło: Blaine Taylor, Inżynierowie tajna armia Hitlera, Wydawnictwo RM.

Źródło ?Inżynierowie tajna armia Hitlera. Autor- Blaine Taylor. Wyd. RM