Ślad tuneli czasoprzestrzennych w zjawisku splątania

Julian Sonner, fizyk z Massachusetts Institute of Technology, w trakcie swoich prac nad splątaniem kwantowym doszedł do wniosku, że jeśli w takim stanie znają się dwie subatomowe cząstki, dokładnie – kwarki, to nieuchronnie pociąga za sobą powstanie tzw. tunelu czasoprzestrzennego. Wyniki swoich prac opublikował w renomowanym czasopiśmie „Physical Review Letters”.

Nie tak dawno informowaliśmy o publikacjach fizyków-teoretyków, również w „Physical Review Letter”, z których wynika, że to zjawisko splątania kwantowego może mieć związek z hipotetycznymi „tunelami” łączącymi odległe obiekty. Naukowcy porównują kwantowe efekty do zjawisk występujących w świecie czarnych dziur, które mogą, jak wynika z badań teoretycznych, być połączone „pozaprzestrzennymi tunelami”. Takie splątanie czarnych dziur w kosmosie jest podobne do splątania kwantowego, gdyż oznacza natychmiastowe oddziaływanie, bez względu na dystans.

Wyniki Sonnera przenoszą nas do jeszcze dziwniejszego świata niż ten który miał na myśli Einstein, mówiąc o „upiornym” splątania kwantowym. Wynika z nich bowiem, że grawitacja jest zjawiskiem „piątego wymiaru”, które „wyłania się” ze splątania obiektów we wszechświecie. Wychodzi z tego, że splątanie jest podstawowym zjawiskiem fizycznym Wszechświata, z którego wynika jego geometria, w tym zakrzywienie.