Pierwszy torowy reaktor powstanie w Indiach
Konstrukcja indyjskiego reaktora ma charakter pionowego zbiornika z wodą, stanowiącej podstawowy system chłodzenia. W reaktorze zachodzą reakcje z wykorzystaniem toru, plutonu i uranu-233. AHWR jest tylko jedną z możliwych technologii energetycznych wykorzystujących tor, pierwiastek, którego na Ziemi jest sześciokrotnie więcej niż uranu. Inną koncepcją torowego reaktora jest reaktor oparty na ciekłych fluorkach (LFTR), który znajduje się obecnie w fazie rozważań.
Tor to pierwiastek chemiczny z grupy aktynowców w układzie okresowym, kowalny, błyszczący metal. Tor występujący naturalnie składa się praktycznie wyłącznie z izotopu 232Th. Izotop ten jest nietrwały, jednak ze względu na długi (14 mld lat), czas połowicznego rozpadu, radioaktywność produktów wykorzystujących oczyszczony tor jest niewielka. Tak jak uran i pluton, może być użyty jako paliwo w reaktorach jądrowych. W przeciwieństwie do cyklu jądrowego opartego na uranie, gdzie 98 proc. paliwa nie ulega zużyciu (i tworzy kłopotliwe odpady radioaktywne), tor w niektórych typach reaktorów może zostać zużyty w całości, eliminując problem odpadów. Reaktor oparty na torze może z powodzeniem spalać odpady radioaktywne z tradycyjnych uranowych elektrowni jądrowych. W reaktorze powstaje z niego uran-233, izotop praktycznie nie nadający się do skonstruowania broni, w odróżnieniu od plutonu.
