Jądro Ziemi nie tak stare, jak się wydawało
Poprzednie szacunki wieku ziemskiego jądra były nieprecyzyjne. Rozciągały się w przedziale czasowym od ok. czterech i pół miliarda lat do 565 mln lat. Nowe oszacowania zostały opracowane drogą żmudnych eksperymentów, wykorzystujących między innymi układy laserowo podgrzewające i ściskające żelazo do ogromnych ciśnień w diamentowych "imadłach", przez uczonych z Uniwersytetu Teksaskiego w Austin. Z pomiarów przewodnictwa wyliczono stosunkowo precyzyjnie możliwy czas powstania jądra.
Zgodnie z powszechnie przyjętymi poglądami jądro Ziemi jest kulą o promieniu 3470 km, masie 1,85·1024 kg i gęstości 9,6-18,5 g/cm³. Tworzy je stop niklu i żelaza, być może z domieszką pierwiastków lekkich - krzemu, siarki i potasu.
Na podstawie badań sejsmologicznych w obrębie jądra wyróżniono trzy strefy: jądro zewnętrzne (nifesima), jądro wewnętrzne (nife) i położoną między nimi strefę przejściową. Płynne jądro zewnętrzne, o grubości ok. 2080 km, ma dużą przewodność elektryczną. Występują w nim wielkoskalowe prądy konwekcyjne unoszące wyżej silniej ogrzaną materię znajdującą się bliżej środka Ziemi.
Efekt zmiany kierunku ruchu unoszącej się i opadającej substancji można opisać jako efekt siły Coriolisa. Unosząca się i opadająca substancja tworzy wiry przeważnie kręcące się w płaszczyźnie obrotu Ziemi i w tę samą stronę. Uważa się, że powstające uporządkowane wiry substancji przewodzącej prąd są przyczyną powstawania i utrzymywania pola magnetycznego Ziemi w zjawisku zwanym geodynamem.
Zobacz także:
Terraforming - budowanie nowej Ziemi w nowym miejscu
Wykapana Ziemia
Zagadki Wszechświata
